KNVI

De start van de Studiekring werd reeds in 1916 genomen. In Port-Villez (Frankrijk) was het revalidatiecentrum voor oorlogsinvaliden gevestigd. In het vooruitzicht van hun terugkeer naar burgerleven werd aan deze oorlogsinvaliden onderricht in verscheidene vormen verstrekt.

De wil, zich in volle onafhankelijkheid te groeperen, was het kenmerk van het beginsel van de studiekring. De militaire overheid was weinig ingenomen met het initiatief, maar onthield zich toch van inmenging. De oorlogsinvaliden waren van mening dat ze moesten verenigd en solidair blijven, om zo elkaar te helpen en zo beter hun morele en materiële eisen te kunnen verdedigen. Hun leuze was en is nog steeds « Eén voor allen en allen voor één ». Dat het verbond een noodzaak was, bleek al ras in de eerste na-oorlogsjaren toen de toenmalige regering, onder het mom van gebrek aan financiële middelen, stug bleef weigeren in te gaan op de rechtmatige eisen van het verbond voor een menswaardig pensioen voor zijn leden te bekomen. Het verbond deed daarop met succes beroep op Zijne Majesteit de Koning. Zijn tussenkomst in het Parlement dwong de regering tot toegeving. Van die dag dagtekent ook de uitspraak van de Koning : « Mijne Heren, vergeet niet dat de oorlogsinvaliden de eerste schuldeisers zijn van de Natie ! » Het verbond was en is nog steeds het speerpunt in het historisch gevecht voor de rechten van de oorlogsinvaliden.